Word je eigen ouder

Gisteren kreeg ik een mail van de school van mijn dochter om hun waardering te uiten aan alle ouders in het kader van de Internationale Dag van de Ouder. Ik moet eerlijk toegeven dat ik er nog nooit van gehoord had en het al helemaal niet zag aankomen een week voor Vaderdag en slechts enkele weken na Moederdag. Het was slechts een korte mail, maar wat ik vooral mooi vond was dat ze enerzijds melding maakten van iedereen die “op één of andere manier” een ouderrol opneemt en anderzijds dat we steeds ons best doen ook al twijfelen we soms (of vaak) aan onszelf.

Het deed me onmiddellijk terugdenken aan een vraag die vorige week werd gesteld tijdens de workshop over het helen van ons innerlijk kind. “In feite moeten we dus onze eigen ouder worden?”. Ze sloeg de nagel op de kop. Ons gekwetste innerlijk kind, maar dus ook de volwassene die we nu zijn, heeft naast (hopelijk) veel liefde, ook tekort ervaren van de ouders. Dit is geen verwijt naar onze ouders, en bij uitbreiding dus ook niet naar onszelf (als ouders of zorgverleners). Of je nu kinderen hebt, leerlingen, neefjes of nichtjes waar je soms voor zorgt of misschien vrijwilligerswerk doet voor achtergestelde kinderen uit de buurt, ook wij weten het soms allemaal niet zo goed.

Hoe goed onze bedoelingen ook zijn, achteraf hadden we het soms liever anders gedaan. Het verleden is echter gebeurd, we kunnen de klok niet terugdraaien hoe hard we ook proberen. Het belangrijkste is steeds eruit te leren. We zijn allen het resultaat van alle gebeurtenissen die ons ooit zijn overkomen, alle gesprekken die we ooit hebben gehad, alle gedachten die bewust of onbewust door ons hoofd voorbij zijn komen fietsen. Al die zaken hebben ons gevormd tot wie we zijn en dus ook hoe we reageren. Verwijten maken is nergens voor nodig, je doet je best, steeds opnieuw, met het gereedschap dat je hebt meegekregen.

Maar dat wil uiteraard niet zeggen dat er geen verandering mogelijk is. Met “word je eigen ouder” zeggen we eigenlijk: geef jezelf die zaken die je hebt gemist. Jij bent de enige die het jezelf steeds kan geven, zonder afhankelijk te worden van een ander. Zonder dat je hele leven en zelfbeeld in duigen valt als er iemand uit je leven verdwijnt. Dat gekwetste deel van jou zit er nog en heeft in vele gevallen de teugels in handen, of je je er nu van bewust bent of niet. We beroepen ons op onze vrije wil, we gaan er misschien zelfs voor gaan betogen, terwijl het merendeel van onze reacties en keuzes worden ingefluisterd door die wonden van het verleden, door dat gekwetste kind dat in elke keuze veiligheid, bevestiging en liefde zoekt. Net als een computerprogramma dat constant op de achtergrond draait zonder dat je je ervan bewust bent. Dat dus ook steeds opnieuw dezelfde keuzes maakt, gebaseerd op wat het kent. Hoe vrij zijn onze keuzes dan echt?

Geef het dus eerst aan jezelf, aan hem of haar, zodat je zelf de teugels in handen kunt nemen en van jouw leven een meesterwerk kunt maken. Wees je eigen ouder. Als de twijfels opkomen, als er angst opkomt, wees aanwezig bij jezelf net zoals je met een kind zou doen. Troost het, stel het gerust, praat ertegen, hou het vast. Niemand anders kan het voor jou doen en niemand anders kan het zo goed doen als jij. Dit is het ware spirituele pad, de ware weg naar zelfbevrijding. Zodat je toekomst niet langer bepaald hoeft te worden door je verleden. Zodat de pijn uit het verleden eindelijk een plaats mag krijgen. Het hoort erbij, maar de lading hoef je niet langer te dragen. Neem jouw innerlijk kind op de arm, gezien, gekoesterd, aanvaard door jou. Zonder dat het iets hoeft te doen, zonder dat het zich anders voor hoeft te doen. Helemaal opgenomen en geïntegreerd in jou, in de liefde die jij bent, die jouw ware natuur is. Werp de ballast af en loop samen zoals in de films de zonsondergang tegemoet, op weg naar een nieuw leven, in vrijheid.